Poczucie pustki wewnętrznej – co można z nią zrobić?

Poczucie pustki to jedno z najtrudniejszych i najbardziej niezrozumianych doświadczeń wewnętrznych. Nie zawsze towarzyszy mu wyraźny smutek czy konkretna strata. Często wkrada się do naszej świadomości po cichu, stopniowo, wypierając radość, zaangażowanie, poczucie sensu. Z zewnątrz wszystko może wyglądać „normalnie” – stabilna praca, funkcjonujący związek, obowiązki wypełniane jak zawsze – podczas gdy w środku narasta wrażenie, że coś się wypaliło.

Poczucie pustki wewnętrznej bywa trudne do opisania. To stan emocjonalnego odcięcia – od siebie, od innych, od tego, co kiedyś było ważne. Czasami towarzyszy mu samotność, mimo że człowiek jest wśród ludzi. Innym razem zobojętnienie, brak emocji lub poczucie życia „na automacie”. Co zrobić z poczuciem pustki i bezsensu? Jak sobie z nimi radzić?

Czym jest poczucie pustki wewnętrznej?

Poczucie pustki wewnętrznej to stan psychiczny, w którym osoba doświadcza emocjonalnego wyjałowienia objawiającego się brakiem więzi ze sobą, z innymi ludźmi i z otaczającym światem. To uczucie „wewnętrznej martwoty”, jakby życie straciło barwy, a wszystko, co kiedyś cieszyło, stało się obojętne. Dla wielu osób to coś znacznie głębszego niż smutek czy przygnębienie. Poczucie pustki nie boli w oczywisty sposób, ale tworzy wrażenie, że „nic mnie nie dotyczy” albo „nic nie ma znaczenia”.

Poczucie pustki wewnętrznej może przyjmować różne formy:

• brak emocji lub ich przytępienie (np. brak radości, ale też brak smutku),
• poczucie odrealnienia, „bycia obok” swojego życia,
• trudność w odczuwaniu sensu, celu, więzi z ludźmi,
• wrażenie, że nie wiadomo, kim się jest i czego się chce,
• trudność w podejmowaniu decyzji i brak motywacji do działania.

Kogo dotyczy poczucie pustki i bezsensu?

Mogłoby się wydawać, że poczucie pustki i bezsensu dotyka wyłącznie osoby w głębokim kryzysie psychicznym. Rzeczywistość jest jednak bardziej złożona. Z takim doświadczeniem mogą zmagać się zarówno osoby w trudnej sytuacji życiowej, jak i te, które z zewnątrz wydają się funkcjonować „normalnie”. Poczucie pustki może dotyczyć:

• osób przepracowanych lub wypalonych zawodowo, które przez lata działały „na autopilocie” i nagle tracą sens codziennych obowiązków,
• osób w długotrwałych związkach, w których zanikła bliskość emocjonalna – często mimo wspólnego mieszkania i wykonywania codziennych czynności razem,
• młodych dorosłych, którzy wkraczają w dorosłość bez jasnych celów lub z poczuciem presji społecznej, a zarazem brakiem głębokiego kontaktu z własnymi potrzebami,
• osób po traumatycznych doświadczeniach – żałobie, rozwodzie, utracie pracy czy nagłej zmianie życiowej, które wytrąciły je z równowagi,
• osób wychowanych w emocjonalnym chłodzie, które nigdy nie nauczyły się rozpoznawać i wyrażać swoich emocji – i dziś trudno im poczuć „pełnię życia”.

Co ważne, poczucie pustki nie wybiera – może pojawić się u każdego, niezależnie od wieku, statusu społecznego czy poziomu sukcesu zawodowego. To uniwersalne ludzkie doświadczenie, które często nie ma jednej przyczyny.

Poczucie pustki wewnętrznej – Jak sobie z nim radzić?

Poczucia pustki wewnętrznej nie sposób pokonać samą silną wolą. To nie jest kwestia „wzięcia się w garść” ani „znalezienia sobie zajęcia”. Wewnętrzna pustka to często sygnał, że coś głębszego zostało zaniedbane: 

• potrzeby emocjonalne, 
• tożsamość, 
• poczucie sensu, 
• kontakt ze sobą.

Dlatego skuteczne radzenie sobie z poczuciem pustki wymaga uważnego i świadomego podejścia. Zamiast próbować sobie radzić samemu, warto dać sobie zgodę na szukanie profesjonalnej pomocy. Psychoterapia Gestalt w Warszawie może się okazać w tym przypadku niezwykle pomocna. Nurt Gestalt pomaga wracać do kontaktu z emocjami, potrzebami i ciałem. Uczy uważności na „tu i teraz”, budowania relacji i rozpoznawania tego, co naprawdę własne. 

Czy pustka wpływa na Twoją relację?

Jeśli żyjesz w związku, który wydaje się coraz bardziej emocjonalnie martwy, być może nie tylko Ty odczuwasz pustkę. Warto wtedy rozważyć wspólną pracę z terapeutą dla par. Bliskość może pomóc w odbudowie kontaktu – także z samym sobą.